Nawigacja po zmierzchu
Węgierscy badacze wysunęli hipotezę, zgodnie z którą, znaleziony w 1948 roku domniemany słoneczny kompas Wikingów był używany w połączeniu z kryształami. Dzięki temu Wikingowie mogliby nawigować nawet po zachodzie słońca.
Legendy Wikingów są pełne odniesień do „słonecznego kamienia”, dzięki któremu nie gubili się na morzach. Taki kamień, być może był nim szpat islandzki, umożliwiał precyzyjne określenie położenia słońca, nawet gdy nie było ono widoczne, kiedy było mgliście, pochmurno lub stało nisko nad horyzontem.
Węgrzy opublikowali w Proceedings of the Royal Society A: Mathematical, Physical & Engineering Sciences artykuł opisujący, w jaki sposób „słoneczny kamień” mógł prowadzić statki Wikingów nawet po zachodzie.
Wedle najnowszej hipotezy, wraz z kamieniem używali kryształów kalcytu. Przeprowadzone testy wykazały, że za pomocą takich kryształów można skierować promieniowanie ultrafioletowe do wnętrza „słonecznego kamienia”, gdzie staje się ono widoczne dla ludzkiego oka. Jeśli rzeczywiście używali dodatkowych kryształów, na na szerokościach północnych, gdzie nigdy nie jest całkowicie ciemno, mogli nawigować przez całą noc.
Dotychczas nikomu nie udało się jednoznacznie dowieść, czym był „słoneczny kamień” i jak go używano.
Komentarze (1)
(pm), 27 marca 2014, 13:35
Bardzo pouczające jest czytanie Kopalni wiedzy. Można się np. łatwo dowiedzieć, że poprawne posługiwanie się językiem polskim nie jest konieczne, żeby w Internecie robić za pismaka...